Mario Vargas Llosa is mijn lievelingsschrijver. Zijn romans zitten vol verbeelding. Ook schrijft hij essays over de samenleving voor de Spaanse krant El Pais. Afgelopen zaterdag was hij in Tilburg en ik zat in het publiek. Hij hield een pleidooi voor cultuur en democratie. Kunst en geesteswetenschappen zorgen ervoor dat we ondanks verschillende talen en tradities met elkaar kunnen communiceren, zegt hij. Iedereen heeft gelijke rechten op toegang tot educatie en cultuur om zijn talenten, motieven en zijn roeping te vervullen. Kunst en filosofie spelen daarin een belangrijke rol. Want we leren daardoor waarden met elkaar te bediscussiëren en waarden te ordenen. We leren met elkaar in gesprek te gaan over romans of andere kunstwerken die we kennen. En hoeven het niet met elkaar eens te zijn. Juist van mening daarover verschillen is leerzaam.

Ik dacht aan de gesprekken die ik de afgelopen weken had over de rol van cultuureducatie voor kinderen met een beperking. De directeur van de Alphons Laudy zegt: ‘Ze leren zich te uiten en door het ontdekken van hun talenten krijgen ze zelfvertrouwen en werknemersvaardigheden’. Dat zijn de doelen die haar school met de kunstvakken nastreeft. De vader van Timo sprak over muziekeducatie als integratie. Hierdoor kreeg Timo de mogelijkheid volwaardig mee te doen met de talentenmuziekgroep op school. Wat heeft dit met het verhaal van Mario Vargas Llosa te maken? Alles. Als alle mensen gelijke rechten hebben op de toegang tot educatie en kunst dan geldt dat ook voor mensen met een beperking. Elk kind of jongere moet zich optimaal kunnen ontplooien. Door zijn pianospel leerde ik Timo beter kennen en Tahir communiceerde met mij via zijn tekeningen en zijn uitleg daarbij. Maar er is een hoger doel dan communicatie van mens tot mens. De democratie! Als samenleving hebben wij er belang bij dat Timo en Tahir volwaardige deelnemers zijn zonder beperking.