© Sealines van W.Sijbranda,
Wat betekenen de Sealines van Wim Sijbranda voor ons?

24 juni 2018

Wat betekenen de Sealines van Wim Sijbranda voor ons?

Verhaal bij de tentoonstelling Sealines 2018 op 22 juni 2018

Behalve de man die de Middellandstraat de mooiste straat van de wereld vindt ken ik geen vreemder kerel dan Wim Sijbranda. Zijn leven begeeft zich in omgekeerde richting. Na zijn middelbare school gymnasium beta (een kansrijke positie voor een jong mens) gaat Wim met pensioen. Hij hangt wat rond, leest iets en verkent de grenzen van de menselijke geest. Op zijn dertigste studeert hij in Delft industrieel ontwerp en maakt zijn studie succesvol af om daarna weer om te gaan hangen. Hij beschrijft zijn leven als een vorm van chaos waar hij pas op latere leeftijd structuur aan kan geven.
Het is 2004. Tegen de tijd dat een gemiddelde Nederlander aan zijn vervroegd pensioen gaat denken, neemt Wim een baan als leraar wiskunde bij MBO opleiding Albeda. Met het verwerven van de baan, breekt zijn meest productieve periode aan, want hij ontwikkelt zich naast zijn leraarschap eveneens als kunstenaar. Tegen de tijd dat hij echt met pensioen moet tekent hij bezwaar aan en dwingt af dat hij mag blijven lesgeven. Tegelijkertijd exposeert hij zijn Sealines.
Wat moeten we meer weten? Wim houdt hartstochtelijk van natuur, staat vroeger op dan een van ons om naar een weiland te rijden, douwdruppels te bekijken, vogels te horen fluiten, koeien zien herkauwen in de polder. Of hij trekt naar zee, bijvoorkeur Hoek van Holland. Noem Hoek van Holland, dan zegt Wim, daar ben ik geboren.

Waarom vertel ik dit? Onthoud drie dingen: de omgekeerde richting, de natuur in zijn meest pure chaotische verschijning, en structuur. Laten we kijken naar zijn werken. De titel van de werken is Sealines. Wat Wim ons wil vertellen is voor ons niet zo belangrijk. Hoe zijn maakproces is wil hij niet kwijt, terecht, dat is voor ons niet belangrijk. Wim is aan zet geweest en nu zijn wij aan de beurt. Ik kan niet voor jullie spreken, maar alleen vertellen wat het werk voor mij betekent.

Ik zie structuur in horizontale lijnen met sterke kleuren. De kleuren roepen bij mij emoties op die ik koppel aan belevingen aan zee. Het werk zuigt mij naar binnen. Het roept rust op, het weerspiegelt de emotie van een dag aan zee. Dat is zo sterk dat ik als kijker ongemerkt woorden probeer te geven aan de dag: ik was toen en toen aan zee bij zonsopgang, op een bewolkte dag, een zonovergoten dag, Door de strakke lijnen verbeeld ik dat de wind is gaan liggen. Het water ziet er gedempt uit. Fluisterzacht, of doorbroken door een opkomende opgewonden zon of een naderende storm. Het werk dwingt mij door de sterkte kleur en de opgeroepen emoties, om de omgekeerde weg te bewandelen, niet van chaos naar structuur, nee, als kijker wil ik terug naar de werkelijkheid, naar het kleurenspel van water horizon en lucht.
Ik plaats het werk van Wim in de traditie van Hollandse landschapschilders als Jacob van Ruisdael of Jan van Goyen. Tegelijkertijd verwijst het werk in karakter en idioom naar Mondriaan en de Stijl. Mondraan die de duinen bij Domburg toonde en later alles overtrof met horizontale lijnen.

Ieder werk vraag tijd. Als volwassenen zijn we geneigd om snel naar een volgend werk te kijken, we zijn ongeduldig. Kinderen kijken rustig, ze hebben geen haast. Ik nodig jullie uit om de werken te bekijken als een kind. Wat betekenen de Sealines voor jou?

SEALINES 2018 THE BOOK