Zijn leerlingen van speciale scholen kunstbeoefenaars? Hoe komt het dat zij in hun vrije tijd minder te vinden zijn bij culturele activiteiten dan hun leeftijdgenoten? Welke kunstactiviteiten zijn er in een academisch kinderziekenhuis? Waarom kan kunstzinnige ontwikkeling zinnig zijn voor jeugd met een chronische aandoening?
Met dat soort vragen heb ik mij het afgelopen jaar bezig gehouden. Ik ga daar komende periode kleine verhaaltjes over schrijven. Dat kan een interview zijn met een kind, een bezoek aan een school of ziekenhuis, een interview met een leerkracht, een aanbeveling voor het beleid.

In Rotterdam nam ik samen met Fien Kester het initiatief om een lessenserie voor leerlingen van drie speciale scholen op poten te zetten. Dat is gelukt, maar welke hobbels namen we? Waarom lukte het?
Een ander idee ontwikkelde ik met Zoë Zernitz, Theisje van Dorsten en Marian van Miert. Een jaar lang ontvingen vier schoolklassen van het speciaal onderwijs kunstlessen gericht op het verbeeldend vermogen van de leerlingen. Acht leerlingen met speciale onderwijsbehoeften werden gevolgd tijdens de kunstlessen. Wat leren zij ervan? Wat vinden zij er zelf van? We noemen het Speciaal Verbeeld. Binnenkort meer hierover.
Tot slot deed ik een verkenning  naar de cultuurparticipatie voor jeugd met een chronische aandoening. In opdracht van het Fonds voor Cultuurparticipatie en het LKCA. Dat leverde verrassingen op.

Rode draad. Leerlingen hebben plezier, ze leren nieuwe vaardigheden, verwerven gereedschap om samen met anderen kunst te beoefenen. Dat is een stap naar participatie. Leerlingen met een beperking of chronische ziekte zijn ondervertegenwoordigd bij culturele activiteiten in de vrije tijd. Zij hebben een zetje nodig om mee te doen en ze voelen zich er ook niet altijd thuis. Dat vraagt van culturele centra en verenigingen een extra inspanning om hun deelnemers met een beperking of chronische aandoening 't naar de zin te maken.