In 2008 zag ik Roshanak Morrowatian (1989) dansen. Wekelijks op vrijdag aan het eind van de middag was er een talentenroute bij de SKVR voor jongen mensen die gemotiveerd waren om zich te presenteren. Van tijd tot tijd ging ik uit nieuwgierigheid kijken. Die middag vroeg de begeleider aan Roshanak om te dansen. Ze zette eigen muziek aan. We gingen allemaal op de bank zitten aan de kant.

Haar dans was zo overweldigend, zo emotioneel, zo autentiek. Ik zat gekluisterd op het ongemakkelijke bankje. Gaf zij iets prijs van pijn uit haar leven, van haar ballingschap uit Iran, van weemoed? Iets wat verder gaat dan Roshanak als individu, een volk, ons leven? Alles verborgen in dans en muziek. Een jaar later vertrok ziij naar Codarts. Ik meen me te herinneren dat zij vertelde dat Pina Bausch haar droom vertegenwoordigde. Roshanak is zonder twijfel het grootste danst talent dat ik in de negen jaar bij de SKVR zag.   

Nu, in 2020 wint zij de prijs Nederlandse Dansdagen. De jury roemt het geëngageerde werk van Roshanak Morrowatian: 'De jury is onder de indruk van de oprechte emotie – de poëtische eerlijkheid – die Roshanak in haar werk legt. Als er iemand is die dit verhaal kan vertellen, is zij het. Vanwege de brandende actualiteit, in combinatie met de poëtische aanpak van de maker, verdient haar werk Kites absoluut een plek op de Nederlandse podia. (...) Zij is er van overtuigd, dat Roshanak bij machte is om niet alleen het verdriet en de pijn zichtbaar te maken, maar ook de kracht die mensen in staat stelt om zelfs onder de meest moeilijke omstandigheden te overleven.'