Antonio is rond de zeventig jaar oud. Hij ziet er ouder uit door slijtage, maar met een innerlijke vitaliteit. Hij is onze buurman in Jabugo en kent iedere boom en waterbron in wijde omgeving. ’s Morgens wandelt hij het dorp uit over de stoffige weg naar beneden om naar zijn uitgebreide finca en drie verwaaide cortigos te kijken. “Vroeger waren we arm”, vertelt Antonio, “ Iedereen in deze omgeving had honger, ik verdiende geld met het schillen van kurkeiken.” Antonio heeft nog steeds niks. Veertien jaar geleden overleed zijn moeder en sindsdien woont hij alleen in het kleine ouderlijk huis in de armoedigste barrio van Jabugo. In het café schenkt Maite hem de goedkoopste wijn uit karton. Zijn uitgebreide finca is als ik het vergelijk met de prijs die wij hebben betaald voor ons perceel bijna een half miljoen waard. Nu met de crisis wellicht iets minder. Hij vertelt ons over onze finca: “ De vroegere bewoners van jullie landje leefden van de opbrengst van de grond. Ze verzamelden water in een alberca om de tomaten en kalebassen in de huerta te begieten. Het hele jaar rond was er altijd iets aan fruit en groente en natuurlijk hadden ze een geit en kippen, maar een ezel was te duur. Op het land was alles behalve brood en bier”, volgens Antonio. “Dat kochten ze in het dorp tegen de opbrengst van de groente”. Voor Patty kocht ik vorige week een stick van Vodafone voor haar nieuwe MacBook Pro, zodat we vanaf ons landje kunnen internetten. De zonnepanelen zijn geïnstalleerd, er is licht in huis en de computer kan onbeperkt aan staan. Met de krachtige diesel generator van Lombardi pompen we in een uur zoveel water uit de waterput dat we de moestuin met fruitbomen onder water kunnen zetten. Het huis is af. Ik schilder nu de keuken bij Palomo de buurman van de varkens als dank voor het gebruik van zijn douche. Zijn vrouw vroeg of ik later ook de kleine huiskamer oker zou willen kleuren in de tint die ze bij ons in het huis zag. Natuurlijk doe ik dat. Terwijl ik op een stoel sta en het plafond wit maak, hoor ik gerommel bij de deur en zie een enorme zeug met zes biggen op weg naar het blikje voer voor de kat. Van de buurman heb ik inmiddels afgekeken hoe ik een varken met de omvang van een olietanker de koers kan laten wijzigen. Gister zag ik een imposante konings adelaar tegen een strak geschilderde hemel, ’s nachts een snelle vos onder de vonkelende sterren van de melkweg. Volgende week zondag ga ik Antonio van huis ophalen met onze Suzuki Jimny 4Wdrive, want hij gaat met ons over het land wandelen om kruiden aan te wijzen, hij kent de plek waar eetbare paddenstoelen staan in de herfst en weet waar de grond vochtig genoeg is voor een fruitboom. Na afloop laat ik Antonio ons huis zien en gaan we een foto maken met de nieuwe MacBook Pro. Dat heb ik vandaag met hem in het café afgesproken, terwijl hij voor Maite aan het aardappelschillen was in ruil voor een glas witte wijn uit karton.