Sevdaliza
Ik heb een fotografisch geheugen voor gesproken woorden, vertelde Sevdaliza mij in 2012
Op 24 november 2018 trad Sevdaliza op in een uitverkocht Paradiso. Wachtend hangend over de reling van Paradiso vertelde iemand naast mij dat Sevdaliza z'n geweldige show heeft. Inderdaad. Zang, muziek, beeld, alles is overgewogen, het nam mij mee naar een wervelende kleurrijke en misterieuse wereld. Ik dacht terug aan mijn eerste ontmoetingen met haar bij het Hiphophuis Rotterdam in de periode 2010-2012.
"Ik houd er van op een podium te staan en op te treden, als kleuter al. Op mijn zesde zong ik Engelse liedjes uit mijn hoofd, zonder een woord Engels te hebben geleerd. Zo ontdekte ik dat een 'fotografisch geheugen' heb voor gesproken woorden. Ik schreef dit gedicht op mijn zeventiende in het Engels. Twee jaar gelden nam ik me voor alleen nog maar in het Nederlands te schrijven. Als eerste heb ik dit gedicht daarom vertaald. Om voor te dragen. Voor mij liggen rap en spoken words in het verlengde van elkaar."
Sevda Alizadeh (1987) is zangeres, performer, schrijver, rapper en dichter. Bij het HipHopHuis in Rotterdam organiseerde zij enige jaren poetry circle. Ik interviewde haar voor 'Geef mij een potlood' en bijde boekpresentatie van 'Geef" droeg zij het volgende gedicht voor:
Vluchteling
Verwekt in het land der zoete zonden
Waar niets mag maar alles kan, met Iran ben ik verbonden
Mama, je droeg me in een tijd van bommen
Papa, zweepslagen lieten je niet verstommen
Dit is een verhaal van elke vluchteling, ver van huis en haard
We lopen door zonder achterom te kijken en worden aangestaard
Vijf jaar uit gevaar kwamen we aan in het voorjaar
Geen verleden, geen ruimte en vooral geen commentaar
Houd je de eer aan jezelf of word je dienstbaar
We glimlachen naar elkaar maar doodsangsten staan ons bij
Als kind dacht ik vaak wanneer is deze dag voorbij
Mama dacht vooruit en zei: de toekomst is snel genoeg nabij
Papa leefde strijdbaar van procedure naar procedure
Wachtend op ieder besluit en het leven was peperduur
Elke ochtend gewekt door de stille tranen in het asiel
Niet als mens maar als profiel met een nummer zonder ziel
Een gebouw met beslagen ramen afgelegen van de wereld
Mama’s tranen werden littekens en Papa verloor zijn veren
Steeds maar zwerven van oord naar oord
Wachten, onzekerheid, onbegrip, bezwaar tot eindelijk na lange jaren het akkoord
Bordeauxrood bleek de kleur van mijn Nederlandse paspoort
Ik ben een kind van de revolutie
Misschien verklaart dat mijn ambitie
Ik verlang elke dag opnieuw naar mezelf in een betere versie
Het is hier prachtig en veilig met mooie zwarte wegen
Maar mijn vaderland Iran, ik zal je nooit vergeten
Het gedicht 'Vluchteling' is opgenomen in 'Geef me een potlood en ik ga tekenen' (2012)
Op 31 augustus 2020 gaf Sevdaliza een concert in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag. NRC Paul van Stapele gaf haar vijf ballen:
https://www.nrc.nl/nieuws/2020/09/01/sevdaliza-is-adembenemend-kwetsbaar-en-krachtig-tegelijk-a4010452
Op 24 november 2018 trad Sevdaliza op in een uitverkocht Paradiso. Wachtend hangend over de reling van Paradiso vertelde iemand naast mij dat Sevdaliza z'n geweldige show heeft. Inderdaad. Zang, muziek, beeld, alles is overgewogen, het nam mij mee naar een wervelende kleurrijke en misterieuse wereld. Ik dacht terug aan mijn eerste ontmoetingen met haar bij het Hiphophuis Rotterdam in de periode 2010-2012.
"Ik houd er van op een podium te staan en op te treden, als kleuter al. Op mijn zesde zong ik Engelse liedjes uit mijn hoofd, zonder een woord Engels te hebben geleerd. Zo ontdekte ik dat een 'fotografisch geheugen' heb voor gesproken woorden. Ik schreef dit gedicht op mijn zeventiende in het Engels. Twee jaar gelden nam ik me voor alleen nog maar in het Nederlands te schrijven. Als eerste heb ik dit gedicht daarom vertaald. Om voor te dragen. Voor mij liggen rap en spoken words in het verlengde van elkaar."
Sevda Alizadeh (1987) is zangeres, performer, schrijver, rapper en dichter. Bij het HipHopHuis in Rotterdam organiseerde zij enige jaren poetry circle. Ik interviewde haar voor 'Geef mij een potlood' en bijde boekpresentatie van 'Geef" droeg zij het volgende gedicht voor:
Vluchteling
Verwekt in het land der zoete zonden
Waar niets mag maar alles kan, met Iran ben ik verbonden
Mama, je droeg me in een tijd van bommen
Papa, zweepslagen lieten je niet verstommen
Dit is een verhaal van elke vluchteling, ver van huis en haard
We lopen door zonder achterom te kijken en worden aangestaard
Vijf jaar uit gevaar kwamen we aan in het voorjaar
Geen verleden, geen ruimte en vooral geen commentaar
Houd je de eer aan jezelf of word je dienstbaar
We glimlachen naar elkaar maar doodsangsten staan ons bij
Als kind dacht ik vaak wanneer is deze dag voorbij
Mama dacht vooruit en zei: de toekomst is snel genoeg nabij
Papa leefde strijdbaar van procedure naar procedure
Wachtend op ieder besluit en het leven was peperduur
Elke ochtend gewekt door de stille tranen in het asiel
Niet als mens maar als profiel met een nummer zonder ziel
Een gebouw met beslagen ramen afgelegen van de wereld
Mama’s tranen werden littekens en Papa verloor zijn veren
Steeds maar zwerven van oord naar oord
Wachten, onzekerheid, onbegrip, bezwaar tot eindelijk na lange jaren het akkoord
Bordeauxrood bleek de kleur van mijn Nederlandse paspoort
Ik ben een kind van de revolutie
Misschien verklaart dat mijn ambitie
Ik verlang elke dag opnieuw naar mezelf in een betere versie
Het is hier prachtig en veilig met mooie zwarte wegen
Maar mijn vaderland Iran, ik zal je nooit vergeten
Het gedicht 'Vluchteling' is opgenomen in 'Geef me een potlood en ik ga tekenen' (2012)
Op 31 augustus 2020 gaf Sevdaliza een concert in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag. NRC Paul van Stapele gaf haar vijf ballen:
https://www.nrc.nl/nieuws/2020/09/01/sevdaliza-is-adembenemend-kwetsbaar-en-krachtig-tegelijk-a4010452