Spanje-Nederland kijken in Jabugo
13 juli 2010
No es Catalán!
“Un país, un sueño”, brult de uitzinnige verslaggever, ”Een droom die werkelijkheid wordt”. De Paloma familie in Jabugo rond de tv in de huiskamer juicht met een kort ingehouden moment van gene uit respect naar ons toe. Buiten vuurwerk en claxonnerende auto’s. De brandweer iets hoger op de heuvel zet de sirene aan. De honden kruipen angstig onder tafel. De doelman Iker Casillas van het Spaanse team huilt. Patty en ik kijken elkaar heel even aan, blij dat Spanje gewonnen heeft. Al na tien minuten begonnen wij ons ongemakkelijk te voelen bij het harde spel van onze oranje jongens. Naranja mechanica, noemden de Spanjaarden liefkozend tot nu het spel van het Hollandse elftal, maar er verscheen veel geel en uiteindelijk rood in het oranje mechaniek. De trap van Nigel de Jong in de borst van de Spaanse spelers Xabi Alonso (Bask) betekende voor ons het keerpunt in onze sympathie. Spanje kon winnen! En dat deed het. “No es Catalán” , roept Palomo kijkend naar ons als Andrés Iniesta inschiet, en ter verduidelijking, “Hij is geboren in Fuentealbilla vlak bij Albacete”. Palomo heeft er een sport gemaakt om de spelers tijdens de wedstrijd naar de landsdelen te benoemen. Sinds drie dagen is zijn lijfspreuk met een vleugje ironie en venijn:“ Als we verliezen is het de schuld van de Catalanen en als we winnen dan wint Spanje”. Spanje wint in de vierde minuut voor het eindsignaal. Onmiddellijk na de wedstrijd krijgen we de uitbundige menigte in Madrid te zien. Dan verschijnt de langharige wonderschone interviewster Sara Carboner in beeld, de novio van de Spaanse keeper Casillas. En wie is haar eerste gast? De doelman zelf, die inmiddels zijn tranen heeft gedroogd. Hij beantwoordt enkele vragen, maakt dan een onhandige beweging, houdt zich niet meer in en duikt met zijn mond vol op haar mond. Haar volgende prooi is de moeder van de doelman, kortom haar schoonmoeder. Dan trainer Vicente del Bosque, gevolgd door de moeder van doelpuntmaker Iniesta. Wanneer stelt de NOS de vrouw van Van Bommel aan als vliegende verslaggeefster, om na de wedstrijden van ons Naranja Mechanica ook de moeders van de spelers te interviewen? Wat zijn we toch een billenknijpend volkje. Na een kort verslag van de roodgele menigte in Valencia neemt de camera ons mee naar de hoofdstad van Baskenland Vittoria. “Ik zie alleen maar kinderen en Latino’s en geen vlaggen” zegt Palomo triomfantelijk. Waar speelt die Iniesta momenteel, vraag ik niets vermoedend ” Barcelona” knikt Paloma schalks. Tijd om het onrustige dorp Jabugo in te wandelen.
“Un país, un sueño”, brult de uitzinnige verslaggever, ”Een droom die werkelijkheid wordt”. De Paloma familie in Jabugo rond de tv in de huiskamer juicht met een kort ingehouden moment van gene uit respect naar ons toe. Buiten vuurwerk en claxonnerende auto’s. De brandweer iets hoger op de heuvel zet de sirene aan. De honden kruipen angstig onder tafel. De doelman Iker Casillas van het Spaanse team huilt. Patty en ik kijken elkaar heel even aan, blij dat Spanje gewonnen heeft. Al na tien minuten begonnen wij ons ongemakkelijk te voelen bij het harde spel van onze oranje jongens. Naranja mechanica, noemden de Spanjaarden liefkozend tot nu het spel van het Hollandse elftal, maar er verscheen veel geel en uiteindelijk rood in het oranje mechaniek. De trap van Nigel de Jong in de borst van de Spaanse spelers Xabi Alonso (Bask) betekende voor ons het keerpunt in onze sympathie. Spanje kon winnen! En dat deed het. “No es Catalán” , roept Palomo kijkend naar ons als Andrés Iniesta inschiet, en ter verduidelijking, “Hij is geboren in Fuentealbilla vlak bij Albacete”. Palomo heeft er een sport gemaakt om de spelers tijdens de wedstrijd naar de landsdelen te benoemen. Sinds drie dagen is zijn lijfspreuk met een vleugje ironie en venijn:“ Als we verliezen is het de schuld van de Catalanen en als we winnen dan wint Spanje”. Spanje wint in de vierde minuut voor het eindsignaal. Onmiddellijk na de wedstrijd krijgen we de uitbundige menigte in Madrid te zien. Dan verschijnt de langharige wonderschone interviewster Sara Carboner in beeld, de novio van de Spaanse keeper Casillas. En wie is haar eerste gast? De doelman zelf, die inmiddels zijn tranen heeft gedroogd. Hij beantwoordt enkele vragen, maakt dan een onhandige beweging, houdt zich niet meer in en duikt met zijn mond vol op haar mond. Haar volgende prooi is de moeder van de doelman, kortom haar schoonmoeder. Dan trainer Vicente del Bosque, gevolgd door de moeder van doelpuntmaker Iniesta. Wanneer stelt de NOS de vrouw van Van Bommel aan als vliegende verslaggeefster, om na de wedstrijden van ons Naranja Mechanica ook de moeders van de spelers te interviewen? Wat zijn we toch een billenknijpend volkje. Na een kort verslag van de roodgele menigte in Valencia neemt de camera ons mee naar de hoofdstad van Baskenland Vittoria. “Ik zie alleen maar kinderen en Latino’s en geen vlaggen” zegt Palomo triomfantelijk. Waar speelt die Iniesta momenteel, vraag ik niets vermoedend ” Barcelona” knikt Paloma schalks. Tijd om het onrustige dorp Jabugo in te wandelen.