Volgens sommige didactici gaat het bij kunsteducatie uitsluitend om het creatieve proces. Het product dat tot stand komt doet er minder toe. Hoewel ik me dit standpunt kan indenken, ben ik het er toch niet mee eens. Het maken, hoe belangrijk ook, kan pas leiden tot nieuwe creaties als het proces wordt afgerond.
Trots (en een beetje angst) straalt af van het kind dat zijn schilderij af heeft en het komt presenteren voor de groep. Het zelf presenteren van het artistieke eindproduct is een wezenlijk onderdeel van de kunsteducatie vanwege het applaus. Het bravo, de bewondering, en het risico van boegeroep of kritiek horen erbij. De beleving van het presenteren is een uniek moment voor de jonge onervaren kunstenaar; het is het sluitstuk van het creatieve proces. Daarbij kan het gaan om het componeren van een eigen muziekstuk, het uittekenen van een choreografie voor dans, het vervaardigen van een animatie of een clip, het ontwerpen van een eigen fototentoonstelling. Mogelijk is het een combinatie van klank, beweging en beeld. Door het bewaren van de presentaties in bijvoorbeeld een digitaal portfolio bouwen de kinderen een oeuvre op. Bij de presentatie van jonge kunstenaars is goed te zien wat ze kunnen en waar ze staan. De begeleider krijgt ook informatie over de andere drie aspecten van de kunsteducatie.